Mensen, ik maak graag reportages waar de mens een hoofdrol speelt. Ik voel mij er in thuis, dit type opdrachten. Maar soms krijg ik een fotoklus op mijn pad die mij meer raakt dan anders, waar ik mij nog meer in kwijt kan, het snap. Misschien een stap verder dan ik altijd al begrijp, ik weet het niet. Ik koester het. Een project voor Samen Sterk Zonder Stigma komt in het voorjaar van 2018 op mijn weg. Na een prettig kennismakingsgesprek wordt er een fotoshoot gepland begin juni van dat jaar. Vanuit een heldere briefing plannen we een ochtend en een middag. Uit geheel Nederland komen de mensen voor deze serie. De groep is compleet en we zitten allen op een trap. Mooi moment. De foto's worden gemaakt op een etage die geheel leeg is. Geen tussenwanden, alleen een immense vloer, een podium bijna. Veel ramen. Het is die dag warm, en bovenal, erg zonnig. Het licht is daardoor magisch. Ik heb een stevige set studiolicht mee. Dat blijft in de tassen. Ik heb geen enkele lamp gebruikt. Het jaar erop maak ik een tweede set foto's. Dit keer in een daglicht-studio in Amsterdam. Beide fotosessies monden uit in (in mijn ogen) fotografie . Met pure mensen. De series zijn gemaakt in juni 2018, oktober 2019 en november 2019. Het zijn een van mijn fijnste fotoseries.