Soms kruisen paden op een bijzondere manier. Die je vooraf niet kunt bedenken. Zo ook in de zomer van 2018 met kunstenares Hans. Steen in alle soorten is het materiaal waar zij intense beelden van maakte. Waar ik naar blijf kijken, die niet snel uit mijn geest verdwijnen. Tijdens een van onze ontmoetingen werkte zij aan een bijzonder sculptuur. Ik zie vaardige handen die dit vak al jaren beoefenen. Het raakt mij, de handen waaraan ik zie dat deze leven, veel hebben meegemaakt. Zij gebruikte die keer een zachte steensoort. Dit vereist concentratie in de bewerking. Hans pakte een forse vijl. De ruimte tussen het lijf en de omringende steen in het beeld moet vrijer. In gedachten verzonken ging zij doelgericht aan het werk. Even later maakte zij met een speciaal stuk gereedschap de ronding voorzichtig af. In haar ene hand hanteerde zij vaardig een kleine vijl, met de andere hand hield zij - tegelijk met het beeld - er nog een aantal vast. Fascinerend, een andere vijl direct paraat hebben. Voor als de hoek anders moet, de kromming niet klopt. Het steenstof dwarrelde langzaam de kamer in. Het steeg op, en werd gevangen door het binnenvallende licht. Dit maakte het beeldhouwen intiem. Een moment keek zij naar het beeld. In stilte. Afwegend. Is het goed? Zij had niet door dat ik naast haar sta. Tot het moment waarop ik mijn laatste foto wilde maken. Zij keek ineens op en glimlacht met haar ogen. Dank je wel Hans.